14 de noviembre de 2013

Son tus ojos


A veces se trata solo de decirle a alguien lo que sientes por ella... y que es lo que te motivó ese sentimiento o de donde emana... a veces crees que estas agotado por dentro y que ya no tienes capacidad de sentir amor, que ya nada te conmueve... y entonces los ves, son ese par de luces que te motivan a pensar diferente, a sentirte vivo, a volver a ser creativo... aunque (siempre el aunque) sea prohibido y además no correspondido...



Son tus ojos, sabes?
ese par de ventanas iluminadas
a veces por una sonrisa
a veces por una lagrima
no tu cuerpo joven que conmueve
no tus manos delgadas y suaves
no tu boca que adivino tibia
en un beso suave y húmedo

Son tus ojos grandes
y  sorprendidos

Son tus ojos
y los míos

No es el deseo
de recorrer tu cuerpo
con mi manos
no es tu cuerpo
que imagino tibio
amoldado al mío

Son tus ojos que me vieron
es tu risa cantarina y fácil

Son tus ojos

Solo tus ojos…

22 de enero de 2010

Versos Sueltos

Y de pronto vas soltando pensamientos en el papel... versos aquí y allá, dispersos... que no encajan en ningún otro escrito... o que no sirven para construir uno y pues así se quedan, como una muestra de lo que te motivó a escribir... no se si vayan a gustar, espero que por lo menos los leas...

(I) DE TU PRESENCIA
Por que vuelves constante
y te instalas en mí
y reincides mañana
y apareces de pronto
en los rostros de otras
y sus ojos son tuyos
y sus bocas también
y tu imagen es tuya
y de las demas...
(II) DE TU AUSENCIA
¿Que esperas que no vuelves?
ó peor aún que espero que no voy
Estas lejos
Agarrado a la orilla del mar
te espero
pero es inútil
tu no te fuiste por el mar
es más
tu no te fuiste
tal vez quien debe volver soy yo
¿por la montaña?
¿por el valle?
perdí el camino...
(III) DE DIOS
Yo pienso
que el mundo y el Hombre
se crearon no por la mano de dios
si no en un descuido de dios
y hete aquí que después el Hombre
creó a un dios a su imagen y semejanza...
(IV) DE DECIR ADIOS
Para vivir empezó
y termina para vivir:
Empezó para que yo viviera
y termina para que tu vivas
Pero como duele dejarte vivir...

5 de noviembre de 2009

El recuento de los años

Hoy hace algunos años / Yo le calculo tal vez unos veinte / se abrió una puerta en mi vida... / no... creo que más bien en la tuya / bueno /no es tan importante en la de quien / tú te sentaste ante un comentario mio / y no hizo falta nada más / un beso largo y dulce selló lo que por los siguiente siete años se convertiría en la mejor experiencia que he tenido en mi vida / nunca estaré lo suficientemente agradecido por haberte conocido.

Pensaba tirarme un rollo medio existencial de lo que fuiste... de lo que eres en mi vida, pero leyendo algunos escritos que te hice, me encontre el que leeras en seguida, creo que es exactamente lo que sentí y en lo que me convertí a través de ese tiempo.


Amame como solo tú sabes amarme
canta en mi cuerpo con ese nuevo canto
que tus manos evocan
firme
intenso
calido en mí

Soy contigo descubridor de fuentes mágicas
de amor y pasión
de amor y ternura
hacedor de tiempos nuevos
magicos y eternos

31 de octubre de 2009

Del poemario...

Esta prosa surgió en el mismo momento que sostenia una conversación telefónica con quien me ha motivado a escribir prácticamente todo lo que he escrito en mi vida, espero te guste y disfrutes su lectura.


De un lado tu y del otro yo

Y en medio la línea
distante
no de distancia
sino de separación
fría
no de temperatura
sino lejana
lejana
de lejanía

Y en medio la voz de Serrat
“juntos atravesamos una puerta cerrada”
en catalán claro está

Y en medio el sentimiento
tuyo y mío
no de nuestra propiedad
sino de los dos

Y en medio nuevamente Serrat
“viejas notas
viejos acuerdos
viejas palabras de amor”

Y debería haber surgido una pregunta en medio
¿cuál?
yo que sé
quizá decir solo:
¿estás allí?
no por continuar la charla
sino solo por decirlo

Y en medio seguía Serrat
“Nos bastaban esas tres frases hechas
de historias de amor
de sueños de poetas”

9 de octubre de 2009

Del Poemario III

Muchas veces me pregunto como influyen las personas que vamos conociendo? Y como definitivamente te marca la persona que amas? y realmente no hay muchas respuestas a esto... Esto que leerás a continuación lo escribí hace muchos años para la persona que cambió mi vida y me enseñó el significado correcto del verbo amar: pasión y entrega sin condiciones ni reservas.
Espero lo disfrutes.



Como te recuerdo?

Te recuerdo mar:
Imponente
lejana
caprichosa

Te recuerdo dolor:
Profundo
sentido
amoroso

Te recuerdo sonrisa:
Espontánea
hermosa
total

Como te recuerdo?

Te recuerdo mujer:
Con tus ojos míos
con tu boca mía
con tus senos míos
con tu sexo mío

Con tu amor tan tuyo
que lo siento mío

8 de agosto de 2009

Peró saps?

Este escrito es una continuación quasi obligada del "¿Saps?" posteado antes. Nunca se deja de amar, solo se hacen borrosos algunos datos...

No record més els teus ulls
ni la forma que navegava en ells
no recordo els teus ulls
reptant-me a provar...
a provar-te que existeixen
mil formes de fondre'ns
no recordo els teus ulls de dona
profundísimos i bells
ni els meus curulls d'orgull
pel teu plaer sentit...


En castellano:

Pero sabes?

No recuerdo más tus ojos / ni la forma en que navegaba en ellos / no recuerdo tus ojos / retándome a probar... / a probarte que existen mil formas de fundirnos / no recuerdo tus ojos de mujer / profundísimos y hermosos / ni los míos rebosantes de orgullo por tu placer sentido…

31 de julio de 2009

Anónimos

Alguna vez una amiga me pidió que escribiera algo para una persona a la que ella solo conocía por teléfono y resultó lo que a continuación leeras:

Quien vive anónimo idealiza:
Es anónima tu cara
tus ojos
tus manos

Tu voz es anónima
pero no su repercusión:

Urdimbre de palabras
que tendemos como anónimo vínculo
como brazo anónimo
que abarca y desabarca
que involucra sentimientos
que enlaza anónimas soledades

¿Anónimos?
Al final la palabra es tuya...